เรื่องราวหลอนที่สุดในชีวิต...นักศึกษากับบ้านเช่า ม.รังสิต PANTIP!!
สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน เกริ่นก่อนนะครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม อาจจะเล่าไม่เก่ง ลืมไปบ้าง พิมพ์ตกหล่นบ้าง ต้องขออภัยทุกๆคนด้วย แต่เรื่องที่ผมจะเล่าผมสาบานว่าเกิดขึ้นจริง ไม่มีการเติมแต่งมันเปลี่ยนชีวิตผมจากคนไม่เคยเชื่อ
เข้าเรื่องเลยนะครับ เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อปลายปีที่แล้ว (2557) ผมและเพื่อนๆเป็นนักศึกษารังสิต ตอนนั้นจะขึ้นปี3 เราตกลงจะย้ายออกจากหอกัน เพื่อหาบ้านจะเช่าอยู่ด้วยกัน เราเช่ากัน6คน เราชื่อ (พ) และเพื่อนผชชื่อ (อ) ผญชื่อ (ต) (น) (บ) (ฝ) มีเพื่อนของเพื่อนแวะเวียนมาเที่ยวอีก2-4คน ช่วงมิ.ย 57 เราได้บ้านหลังนึงใกล้ม.เดินไปเรียนได้ แต่ก็เช่าได้เดือนเดียว เพราะทะเลาะกับคนดูแลที่ขี้เมา จึงได้อีกหลังหนึ่ง ใกล้ม.กว่าเดิม (หลังนี้แหละ) บ้านเป็นบ้านสองชั้น 4ห้องนอน ข้างล่างมี1ห้องนอน ห้องน้ำอยู่นอกห้อง แยกขาดกับข้างบน ข้างบนมีที่นั่งดูทีวีตรงกลาง ฝั่งหน้าบ้านมี2ห้องนอนใช้ห้องน้ำร่วมกัน เป็นห้องเรา อีกห้องของ(ต) ใช้ห้องน้ำด้วยกัน ฝั่งหลังเป็น1ห้องใหญ่ของ (น)(บ)(ฝ)อยู่ด้วยกัน ห้องน้ำในตัว มีห้องครัวและของใช้ให้ครบครัน โดยรวมถือว่าสบายมากกกกก***และก็มีศาลที่ใหญ่โตหน้าบ้าน
วันแรก........เราขนของย้ายจากหลังที่มีปัญหากับคนดูแลขี้เมา เป็นวันที่เหนื่อยมากๆๆ เพราะของเยอะ เอาลงจากบ้านเก่า ยกขึ้นรถ เอาลงจากรถ ย้ายเข้าบ้านใหม่ ขึ้นชั้น2 กว่าจะเก็บของเข้าที่ทำเอาเหนื่อยมาก แต่ละคนก็กุลีกุจอกับการจัดห้องของตัวเอง ของเราจัดๆไปกองๆไปก่อนบ้าง แต่ที่เสร็จอย่างแรกคือที่นอน เราทิ้งตัว เปิดแอร์แรงๆเพราะเหนื่อย นอนเพลินๆสักพัก ตาก็เหลือบไปเห็นรอยบนเพดาน เราจ้องมองข้างดวงไฟพักนึง จนดูออกว่าเป็นรอยเท้า(รอยตีนนี่แหละ) แต่ในใจก็ เอ๊ะ รอยเท้าบนเพดาน ??? เราลุกขึ้นยืมแหงนมอง มันเป็นรอยเท้าสีออกน้ำตาลๆเป็นรูปตีนแบบไม่ใส่รองเท้า ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ว่าคนเก่าอาจจะเล่นๆ แพลงกิ้ง หกสูงอะไร จึงเอาเก้าอี้มารองยืน ผ้าชุบน้ำมาเช็ดๆถูๆ
เออ มันออกว่ะ ก็ถูๆไป เอ๊ะมีอีกรอย ยิ่งใกล้ยิ่งเห็น แล้วก็มีอีกรอย อีกรอย เต็มเพดาน จนเริ่มสงสัยแล้ว คนเก่ามันเล่นอะไรกัน เราเช็ดมันจนหมด ตอนนั้นก็ใจไม่ดี ไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟังกลัวมันคิดมากกัน
เราและเพื่อนใช้ชีวิตปกติดีผ่านไป3-4เดิอนในบ้านหลังนี้ มีปาร์ตี้เล็กๆ วันเกิดคนนี้ คนนั้น ทำนู่นทำนี่กินกัน กลางวันก็ไปเรียน(เออ ลืมบอก คณะที่เราเรียนงานเยอะ เวลาตื่นเวลานอนจะเพี้ยนจากชาวบ้าน ไปเยอะเลย) มีวันนึงเพื่อนๆตกลงจะไปเที่ยวเจเจกรีน(จตุจักรกลางคืน)กัน ก็เลยแต่งตัวออกไปตั้งแต่ 2ทุ่มกว่าๆได้มั้งมี(อ)ห้องข้างล่าง คนเดียวที่ไม่ได้ไป จนเช้าอีกวันนึงไปเรียนกับ(อ) เดินไปคุยนั่นคุยนี่ จนมันถามว่า เมื่อคืนออกไปหมดทุกคนมั้ย มีใครอยู่บ้านมั้ย?” เราก็บอกว่า ทุกคนน่ะ สีหน้า(อ)มันแปลกๆ มันก็เล่าต่อว่ามันได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมาจากข้างบน (พื้นข้างบนเป็นไม้แผ่น) มีเสียงอาบน้ำเสียงแบบใช้ขันตักอาบ เหมือนมีคนสักคนใช้ชีวิตเป็นกิจวัตรอยู่ข้างบน และก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเรื่อยๆ หลายๆครั้งที่กลับมาจากเรียนเจอพัดลมอยู่ โดยไม่มีคนอยู่ เริ่มมีเสียงก๊อกแก๊ก ตอนกลางคืน เพื่อนบอกมีลมพัดในห้องน้ำ และฯลฯ มีคืนนึง ผม (ต) (น) เหลือแค่3คน เพราะทุกคนกลับบ้านหมด ประมานตี2 เรานั่งที่ชุดโซฟาหน้าทีวี คุยนั่นนี่ (น)เปิดช่องเกาหลี ผมก็นั่งเล่นเฟส เล่นไลน์ คุยกับสองคนนี้ไปด้วย จนเราเริ่มง่วงกัน ก็เลยว่าแยกย้านกันนอน ปิดไฟ ปิดทีวี ปิดกล่องดาวเทียม เรานอนคนละห้องกันหมด ผมและ(น)แยกก่อน เข้าห้องแต่ละคนปิดประตู ส่วน (ต) ยังไม่ได้อาบน้ำเลยเดิน เข้าๆออกๆห้องน้ำกับห้องตัวเอง สักพัก(ต)ก็กรี๊ด เสียงดังลั่น แล้วก็เรียกชื่อผม ผมรีบวิ่งเปิดประตูเจอ(ต)ยืนหน้าห้องผมหลังชนฝา ปากก็ยังเรียกชื่อผมด้วยเสียงสั่น ในความมืดที่ห้องรับแขก มีแสงจากทีวี เปิดอยู่พร้อมกล่องดาวเทียม ราวกับมีคนนั่งดู (น)พึ่งเปิดประตูห้องตัวเองออกมา
ผมรีบเปิดไฟและรีบกดปิดรีโมทปิดทีวี และกล่องดาวเทียม เรา3คนยืนมองหน้ากัน (ต)ยืนยันว่ากดปิดรีโมททั้ง2อย่างแล้วจริงๆ ด้วยเสียงสั่นและน้ำตาคลอเบ้า ผม และ(ต) จึงเอาหมอนและผ้าห่มไปนอนห้อง(น)คน เพราะมีห้องน้ำในตัว ล็อคและใส่กลอน เราตกลงกันว่า ไม่ว่ามีเสียงใดๆจากข้างนอกอีก ไม่ว่าจะทีวี หรืออะไร เราจะไม่ออกไปจนเช้า
ผมตื่นเช้ามา โดยไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน ค่อยๆเปิดประตูห้อง หวังในใจไม่ให้เจอทีวีเปิดอยู่อีกเลย
และทุกอย่างก็ปกติ พวกเรากลับใช้ชีวิตปกติ ความกลัวเริ่มจางหายไป เวลาผ่านไปเรื่อย จนมีวันนึงเป็นวันว่างของพวกเรา พวกเราทั้งบ้านมีนัดจะไปกินเหล้ากันหลังม. ผมการบ้านเยอะไม่ค่อยได้นอน เลยแอบหลับตั้งแต่บ่าย3 ผมเปิดประตูแง้มไว้ เผื่อหลับลึกเลยเวลานัดเพื่อนจะได้เข้ามาปลุก ผมรุ้สึกตัวอีกทีตอนลืมตามองนาฬิกาที่ผนังปลายเท้า นอนหันหลังให้ประตู นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นกว่าๆ
แต่ผมขยับตัวไม่ได้เลย นอนมองแขนตัวเอง ที่พาดอยู่บนที่นอน ผมพยามยกมือขึ้น ความรู้สึกบอกผมยกได้แล้ว แต่มือกลับไม่ได้ขยับสักนิด หูผมได้ยินเสียงคนเข้ามาให้มาในห้อง เหมือนเค้าถืออะไรสักอย่างที่เปิดเพลงได้ เสียงเพลงไทย(เหมือนเพลงปัจจุบัน) ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เค้ามายืนข้างหลังผม เหมือนใกล้ท้ายทอย
ผมขนลุก จะร้องไห้ เรียกชื่อเพื่อนทุกคนที่อยู่ในบ้าน แต่ไม่มีเสียง และยังขยับไม่ได้ ความรู้สึกผมเหมือนเค้ายังยืนอยู่ พร้อมเสียงเพลงที่ผมไม่เคยได้ยิน จนจบเพลง แล้วก็ลุกขึ้นได้ ผมรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไปนั่งที่ชุดโซฟา ในสมองมีแต่ความงง สงสัย สับสนไปหมด มันเกิดอะไรขึ้น (ฝ) เดินออกมาจากห้องเจอผมที่สีหน้าตอนนั้นดูสับสนและซีดๆ (ฝ)เลยถามผมว่า “เป็นอะไร อาบน้ำได้แล้วเราจะไปร้านเหล้ากัน “
ผมเล่าเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นให้(ฝ)ฟัง จนทุกคนได้ยิน แล้ววิ่งมายืนฟังกันทั้งหมด ผมบอกแค่ว่าความรู้สึกมันบอก ถ้าให้ระบุเพศน่าจะผู้ชาย ทุกคนบอกอย่าคิดมาก คงแค่ฝัน ผมเดินเข้าห้องตัวเองที่รู้สึกไม่ใช่ห้องของผม .....ผมเดินกลับเข้าห้องอีกครั้ง ปลอบใจตัวเองว่าคงนอนทับตัวเองจนแขนชา และคงเป็นฝัน แต่ความรู้สึกจริงๆเหมือนมันไม่ใช่ห้องที่ผมเคยอยู่อีกแล้ว ผมแย้มประตูให้กว้างกว่าเดิม ขณะที่เพื่อนๆผญ ต่อคิวกันอาบน้ำอยู่ทีโซฟารับแขกเพราะต้องใช้เวลาแต่งหน้าต่อ
ผมนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คนั่นนี่ไปเรื่อยๆ หาอะไรดูเพลินๆ จะได้ไม่คิดมาก จนเริ่มแสบตาอีกครั้ง ความง่วงไม่ปราณีคณะผมจริงๆ เวลาเกือบๆทุ่มนึง ผมเดินไปเปิดไฟดวงที่สว่างที่สุด และปิดไฟดวงเล็กๆ แล้วกลับมาปิดโน๊ตบุ้ค ของีบอีกนิดนึง ผมนอนหงาย เพื่อไม่ให้ทับเส้นเดี๋ยวแขนชาอีก คิดในใจตอนนั้นว่า ไฟสว่างขนาดนี้ จะเห็นก็เห็นไปเลย ผมหลับลงอีกครั้ง จำได้ว่าไม่ได้ฝันอะไรเลย คงเพลียมาก จนรู้สึกตัวอีกครั้งเหมือนมีน้ำหนักกดลงบนที่นอนที่ปลายเท้า ผมพยายามลืมตาขึ้น เพราะแสงไฟทำผมแสบตา แต่ระหว่างที่ผมกระพริบตาถี่ สิ่งที่ผมไม่อยากเห็น มันมาจริงๆ มายืนที่ปลายเท้าบนที่นอน มันเป็นรูปร่างคนที่ไม่ชัดสีดำแต่ดูออกว่าเป็นผู้หญิง ผมไม่สามารถลืมตามองได้ชัด ตายังคงแสบและกระพริบถี่ และขยับตัวไม่ได้เหมือนเดิมในท่านอนหงาย ผู้หญิงคนนี้เริ่มพูดถึงเรื่องราวในห้องนี้ให้ผมฟัง
ผู้หญิงคนนี้ชี้นิ้วไปที่มุมห้องข้างเตียงที่ผมเว้นว่างเอาไว้ เค้าพูดว่ามีผู้หญิง1คนเคยอยู่ห้องนี้ อยู่ตรงนั่นและยังอยู่ ไม่ใช่ผู้ชาย อย่างที่ผมไปเล่าให้เพื่อนฟังตอนเย็น ผมไม่รู้ว่าเค้าพูดถึงตัวเองรึป่าว เค้าเริ่มพูดเร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนมีเรื่องให้ฟัง ตัวผมตอนนั้น กลัวจนจะร้องไห้ ตะโกนเรียกชื่อเรียกเพื่อนทุกคนซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่มีเสียงออกจากปากผมเลย ผมพยายามตั้งสติเอาชนะให้ได้ แต่เหมือนเธอยังอยากให้ผมนอนฟังต่อไป ขณะที่เธอยังยืนท่าเดิม เล่าอะไรไม่รุ้ เร็วไปหมด ผมขอร้องให้ปล่อยผมเถอะ จนเมื่อเธอเหมือนจะเล่าจนพอใจแล้ว ผมถึงลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ผมทำได้ ผมรอดแล้ว ผมรีบเรียกเพื่อนทุกคนมาเล่าให้ฟัง เล่าไปน้ำตาที่คลอเต็มเบ้า เพื่อนก็คงไม่อยากคิดมาก
นั่งได้สักพักเห็นนาฬิกา3ทุ่ม เพื่อนจึงบอกอย่าคิดมาก คงฝันซ้อนไปอาบน้ำได้แล้ว ทุกคนจะเสร็จหมดแล้ว ถึงเวลาไปบัง(ร้านเหล้า) ไปกินเหล้ากัน สมองจะได้โปร่งๆ ลืมๆไป ในหัวผมมีแต่ภาพผู้หญิงคนนั้นวนๆซ้ำในหัวทั้งกลัว งง สับสนปนไปหมด ผมตัดสินใจเดินไปหน้าห้องตัวเองอีกครั้ง โดยมีเพื่อนคอยลุ้นอยุ่ที่โซฟา ผมเปิดประตูสุดบาน ในหัวตอนนั้นแบบ เฮ้ย นี่กุจ่ายตังเช่าน่ะเว้ยยย ห้องกุ ผมกะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ในหัวก็คิดแต่เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น จนนึกเล่นๆว่าถ้ามันมีจริง มันมายืนจริง คงมีรอยเท้าดำบนที่นอนเหมือนในหนัง คิดไม่ทันเสร็จผมก็เดินมาก้มดูที่ปลายที่นอน เอามือลูบๆก็ไม่มีอะไร แต่สมองกลับดึงภาพที่ผู้หญิงชี้ไปที่มุมห้อง ตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปที่มุมนั้น ผมร้องเฮ้ยยยยย ฮืออๆๆๆๆ น้ำตาไหลออกมาเองหยุดไม่ได้ ความกลัวมันถึงขีดสุด แล้วจริงๆ ขนหัวขนตัวลุกไปหมด ผมวิ่งออกจากห้องที่ผมเป็นคนจ่ายเงินเช่าโดยไม่คิดชีวิต เพื่อนๆพร้อมใจกันกรี๊ดลั่นบ้าน ถามผมว่าเจออะไร มีอะไร ผมพูดไม่เป็นภาษา ไม่กล้าแม้มองประตูห้องตัวเอง น้ำตายังไหล เสียงสั่นไปหมด สิ่งที่ผมเห็น บนผนังในมุมนั้นคือ รูปฝ่ามือ สีน้ำตาลเข้ม ผมไม่เคยเห็นตลอดที่อยู่มาครึ่งปี มันเป็นรอยฝ่ามือจริงๆ
มันเป็นรูปฝ่ามือบนผนังจากที่จริงๆ ที่ผมถ่ายหลังจากเกิดเรือง4วัน ผมปิดห้องและไม่ได้นอนห้องตัวเอง4วัน นาทีนั้นความรู้สึกมันปนกันไปหมด ผมยอมรับว่ากลัวถึงขีดสุดเท่าที่เคยเจอมาในชีวิต ผมสัยสน งงไปหมด มันเหมือนค้างมาจากความฝันแต่มันก็ไม่เชิง หรือผมฝัน ผมถามตอบกับตัวเองเป็นร้อยๆพันๆคำถาม ซ้ำๆในสมอง แต่ผมไมได้ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอะไร แต่พอผมลืมตา เรื่องราวก็เกิดขึ้นทันทีราวกับผู้หญิงคนนั้นรอผมตื่นขึ้น ผมนั่งคิดระหว่างที่เพื่อนๆฟังผมจบก็นั่งเหม่อคิดกันเช่นกัน
ผมตัดสินใจไปเปิดไฟทุกดวงที่มีในบ้าน ผมจะอาบน้ำไปร้านเหล้า เหล้าอาจจะช่วยได้ ผมอาจจะลืมได้เพราะความเมา เพราะถ้าผมไม่ไป ผมก็ต้องอยู่ที่บ้านคนเดียว ซึ่งผมไม่อยู่แน่ ผมให้เพื่อนมาหน้าห้องเป็นเพื่อน เปิดประตูกว้างสุด วิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดใส่ ระหว่างอาบน้ำผมก็เลิกคิดไม่ได้ว่ามันคืออะไร ฝันหรือจริง เพราะตั้งแต่เด็ก ผมเจอแบบนี้บ่อย แต่ผมคิดว่ามันคือฝัน ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ถึงเวลาไปร้านเหล้าหลังม.กัน เปิดไฟทิ้งไว้เกือบทั้งบ้าน ล็อคทุกอย่าง แล้วก็ไปร้านเหล้า ผมกินไปเยอะพอสมควร พอๆกับเพื่อนๆที่เริ่มมึนๆ เราไม่ได้เมากัน กลับจากร้านเหล้ากันราวตี1กว่า ถึงบ้านที่ความรู้สึกผมไม่เหมือนเดิมกับที่นี่
เรากลับมาทุกอย่างในบ้านยังปกติ เพื่อนผู้ชายชื่อ(ง)สภาพตอนนั้นถือว่ามึนสุด อาสานอนเป็นเพื่อนผมในห้องนั้น ตกลงกันว่าจะเปิดไฟนอน(ง)บอกให้ปูผ้าให้นอนบนพื้น ให้ผมนอนบนเตียง พอเสร็จ (ง)ก็ลงนอนเลย ผมขอไปอาบน้ำก่อน เปิดประตูห้องไว้นิดนึง อาบเสร็จผมก็เดินเข้าห้องมา กำลังจะทาครีม (ง)ทำตาถลนในสภาพเมาๆ บอกผมว่ามีคนเคาะไม้ ไม่รู้ในใต้เตียง(ใต้เตียงแบบทึบ) หรือในตู้ พูดซ้ำๆ
ผมก็บอกว่าเสียงไม้ลั่นรึป่าว เพราะผมเดินเข้ามา (ง)ยังนอนยืนยันมา”มันเคาะตลอดเลย ตั้งแต่เรานอนลง (พ)เข้าห้องน้ำมันก็เคาะ มันไม่ให้เรานอน” ผมปลอบใจตัวเองเพราะผมไม่ได้ยินอะไรว่า(ง)คงเมาแล้วคิดมากไป (บ)คงได้ยินที่ผมคุยกับ(ง)เพราะไม่ได้ปิดประตู เดินเข้ามาถามว่า(ง)เป็นอะไร ผมบอกว่า(ง)ได้ยินเสียงเคาะไม้ (บ)บอกให้ช่วยยก(ง)ไปห้องใหญ่ ไปนอนกับพวกผญ ให้ผมไปด้วย ไม่ต้องนอนห้องนี้ ผมรีบตกลง พยุง(ง)ขึ้น เอาหมอนผ้าห่มไป สรุปคือทุกคนนอนห้องใหญ่ที่มีห้องน้ำในตัวทั้งบ้าน
คืนนั้นผ่านไปได้โดยไม่มีอะไรต่อ เป็นคืนที่ผมหลับเต็มอิ่ม กลางวันผมวิ่งไปห้องผมไปหยิบแค่ของใช้ เสื้อผ้า กลางคืนผมนอนห้องใหญ่กับเพื่อนๆ อยู่4วัน ผมโทรบอกเล่าแม่โดยไม่ทันได้คิดว่าทำให้แม่คิดมาก แม่เป็นห่วงผมมาก ผมไม่รู้จะทำยังไง กับห้องที่เช่า โดยที่ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
กลางวันของวันที่ถัดมา5วัน ผมเริ่มต้นด้วยการเข้าไปในห้องตัวเอง ให้(อ)เข้าไปพื่อน เพื่อยืนดูรอยฝ่ามือบนผนังชัดๆ รอยมันยังคงอยู่ ผมใจกล้าเพราะมันเป็นกลางวัน รอยมือเป็นมือขวาที่มีอุ้งมือและนิ้วครบทั้ง5 มันเล็กกว่ามือผม ผมเรียกเพื่อนทุกคนมาเทียบขนาด รอยบนผนังเล็กกว่ามือของทุกคนในบ้าน
ผมถ่ายรูปรอยนี้ส่งให้พี่สะใภ้ดู ก่อนที่จะเอาทิชชู่ชุบน้ำแล้วเช็ดรอยมือจนหมด แล้วให้เพื่อนๆแยกย้ายกันไป ผมนั่งในห้องนี้อีกครั้ง พยายามบิ้วอารมณ์ตัวเองให้ฮึกเหิม กำลังลังเลว่าผมจะย้ายออกดีมั้ย แต่ถ้าผมย้ายออก สัญญาเช่ามันต้องครบ1ปีก่อน ถ้าผมย้ายแล้วเพื่อนๆหละจะทำไง ไหนจะค่าประกันบ้านโดนยึดอีก5-6หมื่น จะต้องหาคนมาอยู่แทนห้องผม แล้วใครจะมาอยู่ได้ เพือจะให้ค่าเช่ายังเป็นปกติ
ผมคิดๆๆๆๆๆ ท้ายสุด ผมพูดกับตัวเองว่า “ห้องนี้กูจ่ายเงิน ก็เป็นห้องกู กูต้องอยู่ให้ได้ เปิดไฟนอนให้ทุกคืนเลย” ผมเปิดไฟแม้จะเป็นกลางวันเพราะผ้าม่านทึบพอสมควร เปิดโน้ตบุ๊คนั่งเล่นให้เพลินให้ชินกับห้องนี้ คืนนี้ผมต้องนอนห้องนี้ แต่แล้วเอาเข้าจริงผมก็ต้องเปิดไฟ หาหนังออนไลน์นอนดูจนเช้า แล้วหลับหกโมงเช้า ผมตื่นเกือบๆเที่ยง ทุกอย่างปกติดี แล้วโชคก็เข้าข้างผม
การบ้านเริ่มมากขึ้นจนแทบไม่ได้นอน เป็นงานกลุ่ม เพื่อนๆก็ยกคอมมานั่งทำในห้องผม3คน ห้องข้างๆของ(ต)ก็คณะเดียวกันอีก3คน เราทำงานจนเช้ากันแทบทุกวัน มีบางวันได้พักผ่อน แล้วเรื่องแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นอีก คืนที่ผมเว้นจากการบ้าน ผมเปิดไฟนอนกลางคืน ผมตื่นขึ้นกลางดึกราวๆตี3-4 ห้องที่ผมเห็นมีแต่ตะไคร้น้ำเต็มผนัง มีรอยร้าวรอยแตกเต็มไปหมด มีเถาวัลย์แห้งๆเต็มผนังไปหมด
ในเวลาไม่กี่วินาทีผมกวาดสายตาไปรอบห้องเพราะคิดว่าคงตาลาย แต่รอยทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้เคลื่อนตามสายตา เหมือนมันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมพยายามตั้งสติที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่กี่วินาที ตะไคร้เขียวๆ รอยร้าว เถาวัลย์ค่อยๆจางหายไป มันคืออะไร มันค้างมาจากความฝัน หรือมันคือเรื่องจริง หรือผมตาลายไปเอง อย่างที่บอกไปตั้งแต่ต้น ผมเป็นคนเชื่อวิทยาศาสตร์ ผมเชื่อสิ่งที่พิสูจน์ได้มากกว่าเรื่องพวกนี้
วันถัดมาผมลองเปลี่ยนราวแขวนผ้าไปอีกฝั่งนึง ผ่านไปหลายคืนที่ผมไม่ได้ตื่นขึ้นกลางดึก แต่แล้วคืนนึงเวลาเดิมก็เกิดเหตุการณ์เช่นเดิม ผมฝันปกติไม่ได้ฝันร้าย แต่อยู่ๆก็ลืมตาขึ้นเอง สภาพห้องผมเฟอร์นิเจอร์และของใช้ทุกอย่างของผมอยู่ครบ รวมถึงราวแขวนผ้าที่เลื่อนตำแหน่ง ผมไม่ได้ฝัน
แต่ผนังห้องมันมีรอยร้าวเต็มไปหมด เพดานเป็นรอยแตกเหมือนแผ่นดินที่แห้งฤดูแล้ง มีเถาวัลย์เต็มไปหมด เหมือนบ้านร้าง ผมตั้งสติ เพือเก็บรายละเอียดให้ชัดที่สุด เหมือนผมไม่มีความกลัวตอนนั้นอยู่เลย ร่างกายหรืออะไรสักอย่างบอกให้ผมนอนต่อ แล้วผมก็หลับปกติ มันเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งในเวลาเดิมๆ สัปดาห์ละครั้งสองครั้ง จนเหมือนผมจะชินกับมันไปเอง ผมได้โจทย์งานที่มีงานก่อนไฟนอล และงานไฟนอล พวกผมต้องกลับมาใช้ชีวิตที่เวลาผิดปกติอีก (พวกผมทำงานที่ต้องใช้คัตเตอร์ตัดกระดาษ
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน บอกเฉยๆ) งานหลังจากที่สั่งต้องใช้เวลา6-7วันถึงจะถึงกำหนดส่ง และก็อย่างที่รู้กัน เรานั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำ นอนน้อย เป็นงานกลุ่ม3คน ที่บ้านนี้มี2กลุ่มจากคณะเดียวกัน(มีเพิ่ม2คนที่ไม่ได้เช่าบ้านนี้) บ้านมีห้องน้ำที่ใช้ได้ทั้งหลังแค่2ห้อง ข้างล่าง1 ข้างบน1 ห้องน้ำในห้องนอนใหญ่ใช้ไม่ได้ มีคืนนี้ระหว่างทำการบ้าน(อ)เจ้าของห้องข้างล่างทำงานกลุ่มเดียวกับผมทำในห้องผมข้างบน
มันลงไปฉี่ห้องน้ำมันข้างล่าง(อยู่นอกห้อง) เพราะข้างบนมีเพื่อนเข้าอยู่ มันกลับขึ้นมาพร้อมหน้าตาตื่น บอกกับผมคนแรกว่า “(พ)ในห้องกูมีเพลงเปิดอยู่ ดังลั่นออกมานอกห้องเลย “ ผมถามมันว่าแน่ใจน่ะไม่ใช่ข้างบ้านใช่มั้ย มันยืนยันอีกครั้ง แล้วบอกว่า “กูล็อคห้องก่อนขึ้นมาทำงานห้อง เมื่อกี๊ลงไปฉี่ ได้ยินเสียงเพลงดังลั่นห้องเลย กูไม่กล้าไขกุญแจเข้าไปดู”
ผมรวบรวมความกล้า เรียก(ต)จากอีกห้อง เล่าทุกอย่างให้ฟังให้เป็นพยาน แล้วลงไปดูกันว่ามันมีอะไร ผม(อ)และ(ต) เดินลงบันใด ด้วยอารมณ์ที่ปนไปหมด ผมกลัวมาก ยอมรับว่ากลัวพอๆกับตอนเห็นผู้หญิง เรา3คนครึ่งวิ่งครึ่งเดิน จนได้ยินเสียงเพลงที่ดังลั่นมาจากในห้อง(อ) เรามาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง(อ) พร้อมกับเสียงเพลงที่น่าจะเปิดจนสุดเสียงจากในห้อง ที่โดนล็อคจากข้างนอก(อ)เจ้าของห้องอยู่หน้าห้อง ยืนถือกุญแจด้วยมือสั่น ผมบอกให้เปิดเลย ผมอยากรู้ว่าเพลงมาจากไหน สภาพในห้องเป็นยังไง (อ)ไขกุญแจปลดล็อคบานหน้า เปิดประตูออก เสียงเพลงดังขึ้นกว่าเดิม ....(ห้อง(อ)เป็นห้องซ้อนห้อง คือเปิดเข้าไปเหมือนเป็นห้องเล็กๆ ไว้วางของและรองเท้า ต้องเปิดอีกบานนึง ถึงจะเป็นห้องนอน ที่ไม่มีหน้าต่างเลย) ....(อ)เปิดไฟ แล้วเปิดประตูชั้นในอีกบานเข้าสู้ห้องนอน เพลงที่ดังลั่นยังคงดังต่อไปของมัน (อ)ผมและ(ต) เปิดห้องมาเจอโน้ตบุ๊คของ(อ) ที่อ้าอยุ่บนโต๊ะปลายเตียง เรา3คนเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
เพลงก็ยังดังอยู่ หน้าจอเปิดแท็ปไว้ประมาณ4-5แท็ป มีyoutubeเปิดพร้อมกัน2แท็ป อีก2-3แท็ปเปิดสารคดีสำรวจโลกเป็นวีดีโอ
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง” เป็นเสียงสั่นๆที่ผม (อ) (ต) พูดเหมือนกันซ้ำแล้วซ้ำอีก ใครเป็นคนเปิดมัน เปิดเพราะอะไร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงและที่พีคสุดๆคือโน้ตบุ๊คของ(อ)ไม่มีแบตอยู่ที่เครื่อง เป็นโน้ตบุ๊คDellเก่าแบตเสีย ถอดทิ้งไปเป็นปีแล้ว เวลาเล่นต้องเสียบปลั๊ก ตอนนั้นปลั๊กก็เสียบอยู่ แต่(อ)ก็ยืนยันว่าปิดเครื่องไปแล้ว ถึงจะลืมปิดหรือเครื่องผิดปกติเปิดขึ้นมาเอง ก็ยังมีคำถามว่าใครเปิดแท็ปพวกนี้ขึ้นมา (อ)ยังบอกอีกว่าไม่เคยเปิดดูสารคดี หรือเพลงแบบนี้เลย ผมเองก็สงสัย เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ผมเคยเจอเรื่องราวที่คล้ายกันที่บ้านช่วงมัธยม มาเจอแบบนี้อีกทีตอนมหาลัย เห็นชัดๆ แต่ช่วงที่จะเป็นช่วงที่ผมลืมตาขึ้นกลางดึกหรือเป็นช่วงพึ่งตื่น ราวกับว่ามันนั่งรอให้ผมลืมตาขึ้น หลายครั้งขยับตัวได้ปกติ บางครั้งขยับตัวไม่ได้เลย การหลับแล้วลืมตาขึ้นมาเห็น ผมเองก็สับสนเพราะมันจะเกิดขึ้นกับสถานที่ที่ผมนอนอยู่จริงๆ การใช้สเปซเฟอร์นิเจอร์ อย่างการยืมบนเตียง การนั่งบนเตียง ผมก็อยากรู้มันคืออะไร ผมเล่าตกหล่นไป1ครั้ง ครั้งแรกสุดที่ผมเห็นเป็นตัวคนจริงๆที่บ้านหลังนี้ คือครั้งก่อนที่ผมจะลืมตามาเห็นตอนยืนบนเตียง
คืนนั้นผมหลับ ที่นอนผม6ฟุต และผมนอนคนเดียวแค่ซีกนึง อีกซีกผมพับผ้าห่มอีกผืนไว้ แล้วว่าง ผมลืมตาขึ้นกลางดึก ผมเห็นมันเป็นผู้หญิงอวบๆใส่เสื้อกล้ามหรือเสื้อแขนกุดออกดำๆเพราะผมเห็นบ่าเป็นสีเนื้อแบบคนจริงๆมานั่ง ปล่อยผม นั่งหันหลังอยู่สุดเตียงนอนฝั่งที่ว่าง ผมขยับตัวไม่ได้ ผมพยายามตั้งสติตัวเอง ว่าคงฝันไป แต่ตาก็จ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น มันไม่หันหน้ามา ถ้าหันมาผมไม่รู้ว่าหน้าจะสภาพยังไง แต่ผมต้องช็อคตายแน่ๆ ยิ่งผมตั้งสติมันยิ่งจางหายไป จนกลับมาเป็นห้องที่มีผมคนเดียว
แล้วหลังจากนั้นก็คือเรื่องที่ผมเล่าไปก่อนหน้านี้ที่ผมเห็นมายืนที่ปลายเตียง จนมาถึงตอนที่เปิดเพลงในห้องข้างล่าง ผมได้เลื่อนตู้เสื้อผ้ามาปิดผนังที่เคยเป็นรอยฝ่ามือ แล้วเลื่อนเตียงไปนอนใต้นาฬิกา ทุกอย่างดูเหมือนปกติ แต่ก็ยังมีบางวันที่ผมยังตืนขึ้นมาเห็นห้องเป็นรอยร้าว และคราบเขียวๆ
เรื่องจากเพื่อนห้องข้างล่าง
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เจอเรื่องราวประหลาดในบ้านหลังนี้ เพื่อนผมผชชื่อ(อ) ก็เคยเจอคล้ายๆกัน ครั้งหนึ่งมันเคยนอนเปิดskype กับแฟนค้างไว้แล้วเผลอหลับ ฝั่งแฟนก็ทำนู้นทำนี่ไปเรื่อย แล้วแฟนเพื่อนก็เรียกชื่อผ่านskype จนเพื่อนผมตื่น แฟนมันถามว่า “ฟังเพลงไทยแล้วหรอ” (ซึ่งเพื่อนผมไปฟังเพลงไทย มันชอบเพลงฝรั่งมันส์ๆ) มันบอกแฟนว่ามันไม่ได้เปิดเพลงอะไรเลย มันถามแฟนว่าเพลงแบบไหน
แฟนมันบอกว่า เพลงฟังไม่เก่ามาก
เรื่องจากเพื่อนชื่อ(บ)ที่เช่าหลังนี้ด้วยกัน
ผมพึ่งมารู้เมื่อไม่กี่วันนี้ เพราะเพื่อนชื่อ(ต) คิดว่าบอกผมไปแล้ว แต่จริงๆยังไม่เคยบอก
หลังเรื่องราวเริ่มหนักและถี่ขึ้น (บ)และครอบครัวค่อนข้างมีความเชื่อในเรื่องพวกนี้ (บ)กลับบ้านราชบุรีบ่อยๆ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์และได้ไปดูหมอแถวบ้านราชบุรี เรื่องบ้านหลังนี้ที่เช่าอยู่ ว่ามีอะไร หมอดูที่ไม่เคยรู้สิ่งที่เราพบเจอ บอกกับเพือนผมว่า บ้านหลังนี้มีศาลหน้าบ้านใหญ่ๆ เป็นศาลที่ว่างเปล่า ที่ไหว้ๆกันอยู่คือไหว้ศาลเปล่า แต่สิ่งที่อยู่ในบ้านคือเด็กผู้ชายสองคน คนนึงดุ คนนึงเงียบๆ เด็กผู้ชายอยู่แถวๆบันใดทางขึ้นชั้น2 และบนบ้านชั้น2มีผู้หญิง1คน ที่ไม่ใช่พวกที่เช่าบ้านหลังนี้
พวกผมใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ เรียกว่าจำเป็นต้องชินกับมันให้ได้ ศาลอันใหญ่โตหน้าบ้านที่ไม่เคยปกป้องพวกเราเลย คำตอบจากหมอดู อาจจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ว่ามันคือศาลที่ว่างเปล่า สิ่งที่เราทุกคนในบ้านเคยเจอเหมือนกันคือ เวลานั่งดูทีวี ไม่ว่าจะนั่งคนเดียว หรือหลายคน จะได้ยินเสียงเคาะราวบันใดทางขึ้นข้างบนที่เป็นสแตนเลส เสียงดังแก๊งๆ (ถ้านั่งดูทีวี..บันใดจะอยู่ข้างหลัง)
เรื่องเล่าจากเพื่อนๆที่เช่าบ้านด้วยกัน
มีครั้งวันนึงพวกเพื่อนเล่าให้ฟังแต่ผมไม่อยู่ มันมีลูกโป่งวันเกิด(อ)ที่นานมาแล้ว จนแก๊ซเริ่มอ่อนแต่ยังลอยได้ พวกเพื่อน4-5คนนั่งเล่นกันหน้าทีวี แล้วลูกโป่งค่อยๆลอยมาจากชั้นล่าง ขึ้นบันใดมาเรื่อยๆ (ง)หันมาเห็นแล้วทักว่า "ๆลูกโป่งลอยมาเอง กูว่าจะไปห้องเก็บของ" พูดจบลูกโป่งลอยไปหยุดหน้าห้องเก็บของ ทุกคน เฮ้ยยย ไม่ใช่ละ (ง)พูดว่า"กูว่าเดี๋ยวมันหันหน้ามา (ง)พูดจบลูกโป่งก็หมุนตัวเอง หันหน้าแล้วลอยมากลางบ้าน ตอนนั้นสมาธิทุกคนกระเจิงหมด พวกผู้หญิงกรี๊ดพร้อมกัน จดจ้องกับลูกโป่งลูกเดียว แต่ความอยากพิสูจน์ (ง)พูดว่า ถ้ามันลอยไปหน้าห้อง(ต)กูว่าต้องมีพลังงานบางอย่าง (ง)พูดไม่ทันจบลูกโป่งลอยไปหยุดหน้าห้อง(ต) (ต)เลยรีบสวนว่า"ไปทำไมห้องกู ไปหาเจ้าของมันดิ" (ต)พูดจบลูกโป่งก็ลอยทันที ถอยหลังแล้วเลี้ยวขวา ไปหยุดหน้าห้องผม ซึ่ง(อ)กับเพื่อนอีกคนนั่งทำการบ้านในห้องผม ลูกโป่งลอยต่ำลงเหมือนจะลอดประตู ทุกคนกรี๊ดพร้อมกันหมด (ง)รีบวิ่งไปดึงสาย แล้วพาไปเก็บห้องเก็บของ
ครั้งสุดท้ายที่ผม เจอก่อนพวกผมย้ายออกจากบ้าน คือผมไม่แน่ใจว่าอันนี้ฝันมั้ย เหมือนผมนอนแล้วไม่ได้สติ ผมลืมตาแล้วมีผู้ชายผอมๆหัวล้าน นั่งที่เก้าอี้คอมหันหน้ามาทางผม เอียงตัวแล้วก้มมาพูดว่า "มรรึงไม่ได้ผีอำ มรรึงอ่ะหลุดออกจากตัวเอง" ผมตกใจ รีบลุกขึ้นวิ่งไปหาเพื่อนห้องใหญ่ ล็อกประตู มันมีมือสอดมาใต้ประตูแล้วเขย่าๆประตู แล้วผมก็ตื่น เหมือนฝันซ้อนฝัน...
ตอนนี้พวกผมย้ายออกจากบ้านหลังแล้วได้ประมานเดือนนึง ต่างคนต่างกลับไปอยู่หอกัน
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้ และผมก็ขอให้จบลงแค่บ้านหลังนี้
เดี๋ยวผมมาเล่าตอนม.ต้น และม.ปลาย ที่ผมเคยเห็นมาเล่าให้คนที่อยากอ่านและรอนิดนึงได้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น