เรื่องเล่าหอท้องฟ้าซอยรังสิตภิรมย์ เรื่องหลอนๆจากPANTIP
ซอยรังสิตรังสิตภิรมย์ข้างม.กรุงเทพ
เราจะมาเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มมาอยู่หอ ตอนนั้นทุกหอเต็มเกือบหมดเลย แล้ววันพรุ่งนี้เราก็เปิดเทอมแล้วด้วย ก็เลยตัดสินใจมาอยู่กับเพื่อนประมาณ 5 คน มีทั้งชายและก็หญิง เรื่องที่เราเล่ามันอาจจะไม่ได้น่ากลัวสักเท่าไหร่ แต่มันเป็นประสบการณ์จริงของเราและเพื่อน อ่านกันขำๆก็ได้นะ ถึงเราจะไม่ขำด้วยก็ตาม
เรื่องแรก......ผีเข้า
มีอยู่คืนนึงประมาณตี1 ตอนนั้นเพิ่งมาอยู่กันได้ไม่กี่วันเอง พวกเราคุยกันเรื่องผี แล้วอยู่ดีๆเพื่อนผู้ชายชื่อ อ.ก็เหมือนโดนผีเข้า อาการแบบตัวสั่น สายตาเหมือนจ้องอะไรอยู่แถวๆปลายเตียง แล้วก็สะกิด ล. ตอนแรก ล.ก็คิดว่ามันแกล้ง เลยพูดว่าเป็นไรเนี่ย อ.ก็ตัวสั่นหนักขึ้นเรื่อยๆ จนทุกคนคิดว่ามันไม่น่าแกล้งแล้วล่ะ แล้ว อ.ก็พึมพัมออกมาประมาณว่า กูกลัวๆ มีคนจับขากู แล้วก็ร้องไห้ แล้วทุกคนก็เข้าไปปลอบ ทุกคนร้องไห้หมดเลย คือเรากับเพื่อนก็กลัวผีมากอยู่แล้วด้วย ตัวสั่นตามเลย สักพัก อ.ก็เริ่มนิ่ง อยู่ดีๆก็หัวเราะออกมา ทุกคนก็ยังกลัวเพราะคิดว่าผีเข้าแบบหัวเราะอะ จริงๆนะ เคยเห็นในหนังอะ หลอนนน แล้วสักพักทุกคนก็หันไปมองหน้ากัน แล้วก็คิดว่ามันแกล้งปะวะ ตอนนั้นทุกคนก็ยังร้องไห้อยู่ สักพัก อ.ก็หยุดหัวเราะ แล้วสุดท้ายทุกคนก็รู้ว่า อี อ.แกล้งผีเข้า และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้.......
ต่อไปเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจาก อ.แกล้งโดนผีเข้า ก็คืออออ....เหรียญใต้เตียง
วันแรกๆที่พวกเราเข้ามาอยู่ ก็จะปูผ้าปูที่นอนกันไง เตียงเป็นฟูกหนัง2ชั้น เวลาจะใส่ผ้าปูเราต้องยกฟูกชั้นบนขึ้นใช่ปะ เราก็ช่วยกันยกขึ้น ก้มใส่มุมผ้าปูปุ๊ป... เห็นเหรียญอยู่เป็นสิบเหรียญเลย จ้าาาา เอาแล้วจ้า พวกเราเลยช่วยกันยกฟูกออกแล้วหยิบเหรียญออกมา แล้วใต้ฟูกนั้นก็มีเส้นผมผู้หญิงอยู่ด้วย คือเป็นกระจุกเลยนะ เส้นยาวอยู่เหมือนกัน หอนี้เป็นหอชายนะ แต่ไม่รู้ว่าคนก่อนหน้าเราที่มาอยู่จะมีผู้หญิงอยู่ด้วยหรือเปล่า แต่ถึงมีผู้หญิงอยู่ เส้นผมก็ไม่น่าไปอยู่ระหว่างฟูกสองอันนั้นปะ แล้วฟูกก็หนักมากด้วย คงไม่น่ามีใครยกฟูกแล้วเอาเส้นผมมาเก็บไว้หรอกนะ เหมือนฟูกก็ยังใหม่อยู่ด้วย เพราะว่าพลาสติกยังแกะออกไม่หมดเลย แล้วตรงพลาสติกก็มีสีแดงๆคล้ายคราบเลือดติดอยู่ด้วย ตอนนั้นทุกคนเริ่มสงสัยและแอบกลัวกันแล้ว แต่ก็ช่วยกันกวาดทุกอย่างออกมาจากฟูกนั้น แล้วพวกเราก็เกี่ยงกัน ไม่เอาไปทิ้ง แค่มองก็อี๋แล้ว เราสงสัยว่าทำไมใต้ฟูกต้องมีเหรียญอยู่ด้วย เราเลยหาในเน็ต เลยรู้ว่าเป็นการซื้อที่ เราเลยหยิบเหรียญมาเก็บไว้กะว่าจะเอาไปทำบุญที่วัด แล้วเราทุกคนก็หยิบเหรียญของตัวเองไปใส่ไว้แทน ตอนนี้เหรียญของพวกเราก็ยังอยู่ที่เดิมมมมม
ใครที่ระเบียง...วันหนึ่ง เวลาประมาณตี3ทุกคนหลับสนิทกันหมดแล้ว อ.หิวข้าวเลยลงไปกินข้าวกับเพื่อนที่อยู่หออื่น ร้านข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามหอ ขณะที่อ.กำลังกินข้าวอยู่นั้น อ.ก็ได้มองขึ้นมาที่ระเบียงห้อง แล้วก็เห็นผู้หญิงยืนก้มหน้านิ่งๆอยู่ที่ระเบียง คิดว่าเราตื่นแล้วมายืนที่ระเบียง ก็เลยรีบกินข้าวแล้วขึ้นมาหา ปรากฏว่าทุกคนยังหลับอยู่เหมือนเดิม พอตอนเช้าทุกคนตื่นกันหมด อ.เลยเล่าบอกว่าเมื่อคืนตอนตี3กว่าใครออกมายืนที่ระเบียง ทุกคนพูดพร้อมกันว่าไม่ได้ออกไป ไม่มีใครออกไปเลย หลับกันหมด อ.เลยถามว่า อี บ.ใช่ไหมกูเห็นผมยาวๆเหมือน เราก็เถียงว่าบ้าไม่ได้ออกไปนะ ไม่ได้ตื่นกลางดึกด้วย ทุกคนมองหน้ากัน อ่าวววว เอาแล้วไง โดนไปอีกช็อต
ผมยาวปลายเตียง...เรื่องมีอยู่ว่า คืนหนึ่ง พวกเรานั่งคุยกันอยู่ที่เตียงสักพักเริ่มง่วง เราก็เลยถามเพื่อนว่า จะนอนเลยไหมจะได้ไปปิดไฟ เพื่อนก็บอกว่าปิดเลยๆ อะ เราก็เดินไปปิดไฟแล้วก็นอนกันหมด ยกเว้น ด. ตอนนั้น ด.นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ด.ก็เห็นเหมือนผู้หญิงผมยาวนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียงประมาณ2-3นาที ก็เลยหันไปถามเพื่อนอีกคนนึงว่า อี ล.มันนั่งทำอะไรอยู่วะทำไมไม่นอน ทีนี้ เราตื่นไปเข้าห้องนำ้ กลับมาที่เตียง ด.ถามเราว่า เมื่อกี้ใครนั่งอยู่ปลายเตียง เราบอกเราไม่ได้ลุกมานั่ง เราลุกมาแล้วก็เดินไปเข้าห้องนำ้เลย ก็คิดว่าน่าจะเป็น ล.แหละเพราะตรงนั้นเป็นที่นอนของ ล. จนเช้า ด.ก็เลยพูดเรื่องนี้อีกครั้งนึง ก็เลยถาม ล.ว่า เมื่อคืนนี้ลุกขึ้นมานั่งหรอ ล.ก็เลยบอกว่า เปล่านะ พอปิดไฟหลับเลย ไม่ได้ลุกขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นทุกคนก็มองหน้ากัน แล้วก็สงสัยเหมือนกันว่า ผู้หญิงผมยาวคนนั้นคือใคร.....
ประตูสีขาว...ดูจากรูปข้างบนน่าจะพอคิดภาพออกกันแล้วเนอะ เราขอเรียกประตูสีขาวว่าประตูกลางแล้วกัน ครั้งแรก ประมาณเที่ยงคืน ทุกคนก็นั่งเล่นกันอยู่ที่เตียงในห้องกันปกติ เราก็ไปเข้าห้องนำ้มา แล้วก็ปิดประตูกลางและล็อคเสร็จเรียบร้อย เราก็มานั่งเล่นกับเพื่อน สักพักประตูก็เปิด เอี๊ยดดด...ฟึ่บบบบ... คือเป็นเสียงหมุนลูกบิดและก็ถูกผลักออก ทุกคนมองหน้ากัน เพื่อนคนนึงก็เลยพูดว่าไม่มีอะไรหรอก ปิดไม่สนิทหรือเปล่า ลมมันอาจจะดันก็ได้ แล้วเพื่อนคนนั้นก็เดินไปปิดประตู ครั้งแรกผ่านไปก็ไม่มีอะไร ครั้งสอง เวลาประมาณ5หรือ6โมงนี่แหละ รู้สึกตอนนั้นน่าจะเพิ่งเรียนเสร็จกลับมา อยู่หอกัน3คน เราจำไม่ได้ว่าตอนเข้าห้องมาใครเป็นคนปิดประตูกลางหรือปิดแน่นหรือเปล่า นั่งเล่นโทรศัพท์กันอยู่ เสียงลูกบิด เอี๊ยดดดด เราก็เดินไปดูนึกว่าเพื่อนกลับมาแล้ว อ่าววว...ไม่เห็นมีใครเลย ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะว่าตอนนั้นไม่รู้ว่าปิดประตูกลางสนิทไหม บวกกับประตูกระจกระเบียงก็ไม่ได้ปิด ลมอาจพัดแล้วดันประตูให้เปิดก็เป็นไปได้ ประตูกลางเปิดแบบนี้หลายครั้งมาก จนคิดว่าเป็นเรื่องปกติไปละ
วันนึงก็ไปเล่าให้เพื่อนที่เรียนด้วยกันฟัง ว่าเนี่ยประตูชอบเปิดเองนู่นนี่ บลาๆ วันต่อมาเพื่อนมาทำงานที่ห้องเราเพื่อส่งอาจารย์ คอมจะอยู่ใกล้ประตูมาก ก็นั่งพิมพ์งานกันอยู่เงียบๆ เอี๊ยดดดดด (เสียงบิดลูกบิดประตู) เรากับเพื่อนมองหน้ากัน3วิ เพื่อนบอก เพิ่งเล่าให้กูฟังเอง เราก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเริ่มชินแล้ว เรื่องวันนั้นก็ผ่านไปปป.... ล่าสุด เพื่อนเราคนนึงจะย้ายมาอยู่ด้วย เราเป็นคนขี้โม้อะ5555 เลยเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องประตูเปิดเอง เล่าจบ คืนถัดมา เวลาตี1กว่าๆ เราอยู่กับเพื่อนคนที่ย้ายมาใหม่แค่2คน ที่เหลือกลับบ้านกันหมด ปิดประตูทุกบานเรียบร้อยล็อคเช็คอะไรเรียบร้อยหมด เพราะกะไม่ลงไปไหนแล้วไง เราเปิดแอร์นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ผ่านไปประมาณชั่วโมงนึงได้ เหมือนเดิม เสียงลูกบิดดัง เอี๊ยดดดด คือเราก็คิดนะว่าเราปิดแล้วล็อคแล้วประตูระเบียงก็ปิดแล้ว ลมไม่น่าพัดเข้ามาได้ เอ๊ะหรือลมจากแอร์ทำให้ประตูเปิด ก็ไม่น่าจะพัดแรงขนาดนั้นปะ
อีกอย่างแอร์ก็เปิดตั้งนานแล้วด้วย แล้วเราก็เพิ่งเล่าให้เพื่อนฟังเมื่อวานนี้เอง แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าประตูจะเปิดเอง เพราะมันไม่เปิดเองแบบนี้มาเกือบ2เดือนได้แล้ว แล้วเราก็เดินไปปิดประตู เพื่อนมองหน้าเราแล้วบอกว่า ลงไปหาข้าวกินกันเถอะ ฟ้าสว่างแล้วค่อยขึ้นห้องเนอะ5555 เรื่องประตูสีขาวก็มีแค่นี้ บางคนอาจจะคิดว่า เห้ย มโนปะวะเนี่ย แค่ประตูเปิด ไม่เห็นมีอะไรเลย คุณลองมาอยู่ในเหตุการณ์นั้นดู แล้วคุณจะรู้
เปิดให้หน่อย...มีอยู่วันหนึ่ง ตอนเย็นหลังเลิกเรียน เรากลับหอประมาณเกือบ6โมงเย็น พอเราเดินถึงหน้าห้อง เราก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่ตรงแถวๆห้องนำ้ในห้อง เสียงประมาณคนกำลังล้างหน้าอยู่ตรงอ่างล้างหน้า เราเลยคิดว่าเมทเรากลับมาแล้วมั้ง เพราะเมทคนนี้มีคีย์การ์ดไง เราก็มีคีย์การ์ดเข้าห้องนะ แต่วันนั้นถือของเต็มสองมือ เรานึกว่าเพื่อนอยู่ เราก็เลยเรียกเพื่อน บอกว่า "เปิดให้หน่อยยย" แล้วเราก็เอาของที่ถือเคาะๆประตู2-3ที เราก็รออยู่เกือบ1นาที ไม่มีใครเปิด ก็เลยวางของลงที่พื้นแล้วหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋าสตางค์มาเปิดห้อง เปิดเข้าไปปุ๊ป..เรียกชื่อเพื่อน(เสียงแบบลากยาวๆ) กลับมาแล้วน้าาาาาา ถอดรองเท้าเก็บ เปิดประตูกลางเอาของวางบนโต๊ะแล้วมองไปรอบๆห้อง อ่าวปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง แล้วเมื่อกี้เสียงใครวะ คิดในใจเสียงห้องอื่นแหละม้างงง คงไม่มีอะไร ต่อจากนั้นมาก็รู้สึกระแวงเวลาอาบนำ้หรือล้างหน้าคนเดียวอะ ห้องนำ้ห้องเรามีกระจกบานใหญ่ด้วย ประตูห้องนำ้ก็เป็นกระจกขุ่นๆ ตู้เสื้อผ้าก็เป็นกระจกขุ่นๆ มันสะท้อนกันไปมาอะ มันน่ากลัวไปหมด
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น